Pa en ma in Ethiopie
Door: Gery
Blijf op de hoogte en volg Gery
15 November 2008 | Ethiopië, Addis Abeba
Zondag 2 november
Vandaag was de eerste volledige dag dat pa en ma hier in AA waren....en omdat Ethiopie een heel eigen cultuur heeft, gingen we daarom hier, na een gezellig gezamenlijk ontbijt in het hotel, gelijk kennis mee maken...want hoe eerder je er kennis mee maakt, hoe beter. Daarom gingen we vanmiddag lunchen bij Hana, onze projectbegeleider. Zij had heerlijke spagetti met zelfgemaakte sausjes voor ons gemaakt...en na afloop was het tijd voor traditionele koffie! Nadat we bij Hana hadden gegeten was het tijd voor een koffieceremonie bij Adenish met de hele groep. Dit was super gezellig. We werden volgestopt met enjerra en ook de koffie bleef maar komen....na mijn 4de bakje van de deze dag was ik er toch echt wel klaar mee en heb ik heel onbeleefd het 5de bakje koffie afgewezen.
Het was een heel geslaagde eerste kennismaking met de Ethiopische cultuur.
Maandag 3 november
Na een heerlijk ontbijt in het hotel, voor pa en ma een wat minder zware, in verband met de darmen, zijn we, voor wat cultuursnuiven, met de minibus naar het National museum gegaan. In dit museum ligt de oudst gevonden mens van de wereld, Lucy. Ze is gevonden in het oosten van Ethiopie. Ook liggen er skeletten van dieren en oude voorwerpen die vroeger en nu gebruikt worden voor het bereiden van de maaltijd en geweren van verschillende stammen. Het was mooi om te zien, maar wij als cultuurbarbaren waren zo uitgekeken.
Vervolgens hebben we ergens geluncht, waar pap een pen gaf als fooi aan de bediende....dit ging gelijk als een lopend vuurtje rond. Het was zelfs zo erg dat de bewaker van het restaurant vroeg om een pen...!!! Dat Ethiopiers brutaal kunnen zijn wist ik, maar dat het zo erg is ben ik nu dus achter gekomen! Haha!
Na het eten zijn we naar het eerste project gegaan waar ik mee bezig ben, Hope for the blind. Nadat ik pa en ma rond had geleid en ze wat had laten sponseren door middel van souvenirs te kopen, kregen we een uitleg over hoe de bezems gemaakt worden. Een van de mannen die daar werkt, nam mam mee naar de houtzagerij. Ondanks de giga taalbarriere, kon hij ons toch heel goed duidelijk maken hoe een bezem gemaakt wordt.
Hierna was het tijd om naar huis te gaan om ons te verkleden, gelukkig was het op dat moment droog en konden we een heel eind richting huis lopen. Onderweg werden we opgepikt door de groep die vandaag had geholpen bij het Circusproject. ’s Avonds hebben we lekker Chinees gegeten met Marloes en Carlijn, deze keer was veel lekkerder dan de vorige keer! Deze keer was wel voor herhaling vatbaar!
Dinsdag 4 november
Toen ik vanmorgen naar pa en ma toe gingen, had ik nog geen idee wat we vandaag eens konden gaan doen. Dus na het ontbijt was het tijd om ff een plan te maken. Het was mooi weer om naar de bergen te gaan, Entoto mountains leek ons voor vandaag wel een goed plan.
In de bergen hadden we een mooi uitzicht over AA. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de oudste kerk van AA, een rotskerk, boven op de Entoto mountain. Een heel klein gebouwtje uitgehouwen uit een rots. De gemeente was toen nog niet zo groot. Naast deze rotskerk stond een grotere kerk waar we ook een bezoekje aan hebben gebracht. Vanmiddag was het tijd om weer even bij te komen, want voor pa en ma was het natuurlijk allemaal wel erg enerverend...al die nieuwe indrukken, die bedelende mensen om je heen en de taal.
Woensdag 5 november
Vanmorgen ben ik met Marloes, Carlijn en pa en ma naar Zeleketa geweest...bepakt met een grote tas vol met catheters, catheterzakken, condoomcatheters, zijn we vertrokken.
Voor Marloes, Carlijn en mij stond op het programma dat we vanmorgen de kokers gingen helpen en observeren. Dat hoefden we geen twee keer te zeggen, ik kreeg een (stomp) mes en een aardappel in mn handen gedrukt...met andere woorden, begin maar, 20 kilo te gaan!
De kokers vonden het allemaal wel erg humor...na een half uurtje schillen kwamen ze ons helpen, want het schoot niet echt op, hoewel ik het zelf wel redelijk snel vond gaan! Maar goed, zij hebben ook veel meer ervaring met het schillen van aardappelen met een stomp mes dan wij hebben..!
Ondertussen kregen pa en ma een rondleiding door de instelling van de directeur en gaven ze de gesponserde materialen weg...de dokter van de instelling was er heel heel heel blij mee! Hij was helemaal ontroert! Annie, Monique en wie nog meer geholpen heeft met kasten opruimen...heel erg bedankt!
Na dit bezoek aan Zeleketa, was het weer eens tijd om te gaan winkelen op Piassa, de grote winkelstraat van AA.
Donderdag 6 november
Vanmiddag hadden we onze allereerste voorlichting over menstruatie op Sebeta Blindschool, voor een groep van 49 jaar meiden van 10 tot 14 jaar.
We hadden ons goed voorbereid en de voorlichting liep goed...Hana vertaalde de voorlichting in het Amhaars en Thomas, een docent van Sebeta blindschool, vertaalde in Orimo (wat in het zuiden gesproken wordt). Na onze voorlichting kwamen er erg veel vragen van de kinderen...ik denk dat als we de voorlichting in Nederland hadden gegeven, dat er niet zo veel vragen zouden zijn gekomen, wan in Nederland hangt meer de mentaliteit van ‘hoe eerder het afgelopen is hoe beter’. De mentaliteit is hier heel anders, de meiden stelden echt goede vragen en waren oprecht geinteresseerd...normaal gesproken krijgen ze ook geen informatie over menstruatie en moeten ze alles zelf maar uitzoeken. Erg sneu...want deze voorlichting is toch wel heel erg belangrijk voor deze meiden, helemaal omdat ze blind zijn en niet kunnen zien wat er gebeurd met hun lichaam! Ik denk dat het daardoor alleen nog maar vervelender is als je voor het eerst ongesteld wordt. Ik ben blij dat we op deze manier wat voor deze meiden kunnen betekenen. Volgende week gaan we menstruatiemateriaal voor de meiden meenemen, zodat ze 2 periodes kunnen overbruggen...de meiden kunnen namelijk zelf vaak geen maandverband betalen, het is hier in verhouding best duur en de meeste kinderen op Sebeta Blind school komen uit arme gezinnen. We willen proberen om sponsors te vinden, zodat we voor een jaar materiaal kunnen betalen (dat komt neer op ongeveer 700 euro).
Vrijdag 7 november
Vanmorgen zijn we naar Iriy bekentu geweest, waar we een afspraak hadden met Ermias, een theaterstudent. Hij is erg betrokken bij het project en we hebben hem gevraagd of hij ons wilde helpen bij het schrijven van een liedje voor onze hygiene voorlichting. Met het liedje, wat een videoclip gaat worden, is er iets blijvends wat we op scholen en projecten van Dir uit kunnen delen...door middel van een videoclip is het voor iedereen goed te onthouden wat de essentie is van hygiene. Hiermee hopen we op minder verspreiding van ziektes en gezondere levensstijl van de Ethiopiers.
Hierna zijn pap, mam en ik met Sami naar de traditionele markt gegaan om souvenirs in te kopen voor het thuisfront, want daar wordt toch ook wel een klein beetje op gerekend!
Vanavond moesten we maar weer eens op tijd naar bed, want morgen zullen we voor twee dagen een tripje buiten de stad maken naar Hosanna. Daarvoor verterkken we vroeg.
Zaterdag 8 november
Vandaag zijn we op tijd met Kasahun, onze chauffeur, naar Hosanna vertrokken met een landcruiser. De rit naar Hosanna was erg mooi, maar het plekje zelf stelde niet veel voor. Onderweg zagen we veel bergen en ‘echte’ Afrikaanse huisjes...dus heb veel foto’s gemaakt! Onderweg zagen we nog een dode hyena op de weg liggen, hij was de nacht ervoor aangereden en zag er, ondanks dat hij dood was, nog erg mooi uit.
Op de weg kwamen we nog wel wat landcruisers met toeristen tegen, maar het verkeer was een groot verschil met de drukte in AA..., ook het aantal bedelaars was op 2 handen te tellen!
In Hosanna hebben we een rondrit gedaan, onze chauffeur kende zelf de plek niet, wat het wel spannend maakte (want waar kom je terecht?!). We hebben de nacht doorgebracht in een hotel in Hosanna.
Zondag 9 november
Vandaag zouden we naar de watervallen van Adjero gaan....gisteren had Kasahun navraag gedaan in Hosanna, want hij wist niet waar het was. Het was ongeveer 65 km vanaf Hosanna...maar hoe goed de weg eruit zou zien wisten we niet, dus zijn we op tijd vertrokken... om 6 uur (!) werd ik gewekt door Kasahun, we hadden eigenlijk pas om 7 uur afgesproken, dus ik baalde hier flink van. Maar goed om half 7 zaten we in de auto opweg naar de watervallen. Toen we bij Hadero aankwamen was het tijd om weer eens te vragen of we goed zaten...het bleek dat we nog ongeveer 7 km van de watervallen af zaten. Dus wij met de landcruiser een landweggetje op waar nooit een auto komt...we zagen het niet zo zitten, omdat het de afgelopen dagen veel had geregend, maar onze chauffeur luisterde nergens naar en uiteindelijk kwamen we, na ruim een half uur in spanning te hebben gezeten, aan bij de watervallen...de locals begeleidden ons naar de plaats waar je het mooiste uitzicht had, nou en mooi was het zeker! Wow...er waren zelfs 3 enorme watervallen! Wat een mooi gezicht!
Na hier een paar foto’s te hebben gemaakt en te hebben genoten van het uitzicht, was het tijd om terug te gaan naar AA, zodat we voor het donker thuis zouden zijn. Na nog geen 3 minuten rijden met de auto, was het al mis....we zaten vast! De auto kwam een stapel keien niet over...de plek waar we hadden gezegd dat Kasahun terug moest gaan of de auto neer moest zetten, zodat we het laatste stuk gingen lopen. Maar Kasahun was heel erg dwars en eigengereid, waardoor we nu vast zaten! Gelukkig waren de locals erg behulpzaam en kwamen we er toch weer uit zonder al te veel problemen. Ik vond het toch wel een beetje eng, want tja we zaten zo’n eind van de bewoonde wereld af en wij waren de eerste auto in tijden die dit weggetje had gereden! Na dit spannende moment kwamen we gelukkig veilig weer op de asfaltweg en konden we terug naar AA.
Het weer was nu beter dan gisteren, dus de weg zag er heel anders uit...er waren mannen met de hand tef aan het oogsten en de vrouwen hadden wasdag...wij als toeristen moesten dat natuurlijk nog wel ff op foto hebben! Dit zie je namelijk niet in AA!
Onderwerg zijn we nog even gestopt bij een rotskerk...wat begroeid was met gras. Van binnen zag de kerk er nog erg mooi uit...hij werd ook nog steeds gebruikt voor diensten. Dat vond ik toch wel erg bijzonder!
Toen we terug waren in AA hebben we het weekend afgesloten met een etentje bij de Greeksnack, dichtbij ons huis.
Maandag 10 november
De een na laatste dag van pa en ma hier in AA...het was eerst de bedoeling dat mam met Diny mee zou lopen, maar dat lukte niet...daarom had ik gezellig nog een dag met pa en ma in AA die we nuttig hebben besteed door een bezoekje te brengen aan het Mother Theresa hospital...waar Diny werkt en waar ik ook nog een paar uur in wil stoppen. Het was weer erg enerverend hoeveel ellende er binnen en buiten de muren lag. Er lagen wel 50 mensen voor de poort te wachten tot een zuster langs kwam om te kijken of ze ziek genoeg zijn om geholpen te worden. Tijdesn de rondleiding waren er een aantal verstandelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen die me herkenden van de vorige keer (2 weken geleden)...echt super! Dat had ik niet verwacht! Moet je nagaan hoe weinig zulke kinderen daar beleven dat ze dat onthouden!! Dat deed me toch wel wat!
Toen we bij de kinderafdeling kwamen waar alle kinderen (gezond en gehandicapt doorelkaar) spelen en wachten tot ze worden geaddopteert door een lieve familie, had ik gelijk een vriendje....hij liet me niet meer los tot ik hem toch echt achter moest laten, omdat we de poort weer uitgingen. Echt een schatje!
Nadat we de rondleiding hadden afgerond, was het tijd om weer even te acclimatiseren en tot onszelf te komen, want het is toch wel erg heftig binnen de muren. Daarom gingen we naar de Holy Trinity Cathedral. Wij dachten een rondleiding te kunnen krijgen, maar er bleek een begravenis te zijn, waarschijnlijk van een belangrijk persoon...want het was er zwart van de mensen en auto’s. Hierdoor was er geen gids beschikbaar. We hebben nu een deel van een echte orthodoxe begravenis meegemaakt, wat toch ook wel heel bijzonder was. Het had wel wat weg van de Rooms-Katholieke kerk in Nederland.
Dinsdag 11 november
Vandaag was de laatste dag dat pa en ma in AA waren, dus nog ff van elkaar genieten nu het nog kan!
De afgelopen 9 dagen hadden ze alle projecten gezien, behalve het Jan Meda project...dit viel steeds letterlijk in het water vanwege de regen. Maar gelukkig was het vandaag mooi weer en konden we het project toch nog bezoeken. We hadden wat knuffels meegenomen, die pa en ma hadden gekregen, en na er zelf wat mee te hebben gespeeld (onder het mom van voordoen hoe je met een knuffel omgaat), hebben we de knuffels uitgedeeld. De kinderen vonden het erg leuk en wilden maar al te graag een knuffel hebben...er ontstond gelijk een ruilhandel in knuffels onder de kinderen. De knuffels zijn goed terecht gekomen!
Na het diner was het tijd om afscheid te nemen van pa ne ma...dit ging allemaal heel erg snel. Er was namelijk iemand die pap en mam meenam en erg gehaast was, want ze moesten opschieten! Ik moest nog een kaartje kopen voor Bedilu en mij om het vliegveld binnen te komen, dus was er geen tijd om afscheid te nemen. Toen we het vliegveld binnen kwamen, zag ik pap en mam naar de incheckbalie liepen. Ik kon niet naar ze toe, want er zat een glaswand tussen ons. Gelukkig was er een bewaker die bij de tussendeur stond die ons de kans gaf om nog even te knuffelen en dag te zeggen. Het was erg kort, maar misschien maar goed ook.
Op mn webalbum heb ik wat foto’s laten plaatsen van de afgelopen week en weekend!
Vandaag was de eerste volledige dag dat pa en ma hier in AA waren....en omdat Ethiopie een heel eigen cultuur heeft, gingen we daarom hier, na een gezellig gezamenlijk ontbijt in het hotel, gelijk kennis mee maken...want hoe eerder je er kennis mee maakt, hoe beter. Daarom gingen we vanmiddag lunchen bij Hana, onze projectbegeleider. Zij had heerlijke spagetti met zelfgemaakte sausjes voor ons gemaakt...en na afloop was het tijd voor traditionele koffie! Nadat we bij Hana hadden gegeten was het tijd voor een koffieceremonie bij Adenish met de hele groep. Dit was super gezellig. We werden volgestopt met enjerra en ook de koffie bleef maar komen....na mijn 4de bakje van de deze dag was ik er toch echt wel klaar mee en heb ik heel onbeleefd het 5de bakje koffie afgewezen.
Het was een heel geslaagde eerste kennismaking met de Ethiopische cultuur.
Maandag 3 november
Na een heerlijk ontbijt in het hotel, voor pa en ma een wat minder zware, in verband met de darmen, zijn we, voor wat cultuursnuiven, met de minibus naar het National museum gegaan. In dit museum ligt de oudst gevonden mens van de wereld, Lucy. Ze is gevonden in het oosten van Ethiopie. Ook liggen er skeletten van dieren en oude voorwerpen die vroeger en nu gebruikt worden voor het bereiden van de maaltijd en geweren van verschillende stammen. Het was mooi om te zien, maar wij als cultuurbarbaren waren zo uitgekeken.
Vervolgens hebben we ergens geluncht, waar pap een pen gaf als fooi aan de bediende....dit ging gelijk als een lopend vuurtje rond. Het was zelfs zo erg dat de bewaker van het restaurant vroeg om een pen...!!! Dat Ethiopiers brutaal kunnen zijn wist ik, maar dat het zo erg is ben ik nu dus achter gekomen! Haha!
Na het eten zijn we naar het eerste project gegaan waar ik mee bezig ben, Hope for the blind. Nadat ik pa en ma rond had geleid en ze wat had laten sponseren door middel van souvenirs te kopen, kregen we een uitleg over hoe de bezems gemaakt worden. Een van de mannen die daar werkt, nam mam mee naar de houtzagerij. Ondanks de giga taalbarriere, kon hij ons toch heel goed duidelijk maken hoe een bezem gemaakt wordt.
Hierna was het tijd om naar huis te gaan om ons te verkleden, gelukkig was het op dat moment droog en konden we een heel eind richting huis lopen. Onderweg werden we opgepikt door de groep die vandaag had geholpen bij het Circusproject. ’s Avonds hebben we lekker Chinees gegeten met Marloes en Carlijn, deze keer was veel lekkerder dan de vorige keer! Deze keer was wel voor herhaling vatbaar!
Dinsdag 4 november
Toen ik vanmorgen naar pa en ma toe gingen, had ik nog geen idee wat we vandaag eens konden gaan doen. Dus na het ontbijt was het tijd om ff een plan te maken. Het was mooi weer om naar de bergen te gaan, Entoto mountains leek ons voor vandaag wel een goed plan.
In de bergen hadden we een mooi uitzicht over AA. Ook hebben we een bezoek gebracht aan de oudste kerk van AA, een rotskerk, boven op de Entoto mountain. Een heel klein gebouwtje uitgehouwen uit een rots. De gemeente was toen nog niet zo groot. Naast deze rotskerk stond een grotere kerk waar we ook een bezoekje aan hebben gebracht. Vanmiddag was het tijd om weer even bij te komen, want voor pa en ma was het natuurlijk allemaal wel erg enerverend...al die nieuwe indrukken, die bedelende mensen om je heen en de taal.
Woensdag 5 november
Vanmorgen ben ik met Marloes, Carlijn en pa en ma naar Zeleketa geweest...bepakt met een grote tas vol met catheters, catheterzakken, condoomcatheters, zijn we vertrokken.
Voor Marloes, Carlijn en mij stond op het programma dat we vanmorgen de kokers gingen helpen en observeren. Dat hoefden we geen twee keer te zeggen, ik kreeg een (stomp) mes en een aardappel in mn handen gedrukt...met andere woorden, begin maar, 20 kilo te gaan!
De kokers vonden het allemaal wel erg humor...na een half uurtje schillen kwamen ze ons helpen, want het schoot niet echt op, hoewel ik het zelf wel redelijk snel vond gaan! Maar goed, zij hebben ook veel meer ervaring met het schillen van aardappelen met een stomp mes dan wij hebben..!
Ondertussen kregen pa en ma een rondleiding door de instelling van de directeur en gaven ze de gesponserde materialen weg...de dokter van de instelling was er heel heel heel blij mee! Hij was helemaal ontroert! Annie, Monique en wie nog meer geholpen heeft met kasten opruimen...heel erg bedankt!
Na dit bezoek aan Zeleketa, was het weer eens tijd om te gaan winkelen op Piassa, de grote winkelstraat van AA.
Donderdag 6 november
Vanmiddag hadden we onze allereerste voorlichting over menstruatie op Sebeta Blindschool, voor een groep van 49 jaar meiden van 10 tot 14 jaar.
We hadden ons goed voorbereid en de voorlichting liep goed...Hana vertaalde de voorlichting in het Amhaars en Thomas, een docent van Sebeta blindschool, vertaalde in Orimo (wat in het zuiden gesproken wordt). Na onze voorlichting kwamen er erg veel vragen van de kinderen...ik denk dat als we de voorlichting in Nederland hadden gegeven, dat er niet zo veel vragen zouden zijn gekomen, wan in Nederland hangt meer de mentaliteit van ‘hoe eerder het afgelopen is hoe beter’. De mentaliteit is hier heel anders, de meiden stelden echt goede vragen en waren oprecht geinteresseerd...normaal gesproken krijgen ze ook geen informatie over menstruatie en moeten ze alles zelf maar uitzoeken. Erg sneu...want deze voorlichting is toch wel heel erg belangrijk voor deze meiden, helemaal omdat ze blind zijn en niet kunnen zien wat er gebeurd met hun lichaam! Ik denk dat het daardoor alleen nog maar vervelender is als je voor het eerst ongesteld wordt. Ik ben blij dat we op deze manier wat voor deze meiden kunnen betekenen. Volgende week gaan we menstruatiemateriaal voor de meiden meenemen, zodat ze 2 periodes kunnen overbruggen...de meiden kunnen namelijk zelf vaak geen maandverband betalen, het is hier in verhouding best duur en de meeste kinderen op Sebeta Blind school komen uit arme gezinnen. We willen proberen om sponsors te vinden, zodat we voor een jaar materiaal kunnen betalen (dat komt neer op ongeveer 700 euro).
Vrijdag 7 november
Vanmorgen zijn we naar Iriy bekentu geweest, waar we een afspraak hadden met Ermias, een theaterstudent. Hij is erg betrokken bij het project en we hebben hem gevraagd of hij ons wilde helpen bij het schrijven van een liedje voor onze hygiene voorlichting. Met het liedje, wat een videoclip gaat worden, is er iets blijvends wat we op scholen en projecten van Dir uit kunnen delen...door middel van een videoclip is het voor iedereen goed te onthouden wat de essentie is van hygiene. Hiermee hopen we op minder verspreiding van ziektes en gezondere levensstijl van de Ethiopiers.
Hierna zijn pap, mam en ik met Sami naar de traditionele markt gegaan om souvenirs in te kopen voor het thuisfront, want daar wordt toch ook wel een klein beetje op gerekend!
Vanavond moesten we maar weer eens op tijd naar bed, want morgen zullen we voor twee dagen een tripje buiten de stad maken naar Hosanna. Daarvoor verterkken we vroeg.
Zaterdag 8 november
Vandaag zijn we op tijd met Kasahun, onze chauffeur, naar Hosanna vertrokken met een landcruiser. De rit naar Hosanna was erg mooi, maar het plekje zelf stelde niet veel voor. Onderweg zagen we veel bergen en ‘echte’ Afrikaanse huisjes...dus heb veel foto’s gemaakt! Onderweg zagen we nog een dode hyena op de weg liggen, hij was de nacht ervoor aangereden en zag er, ondanks dat hij dood was, nog erg mooi uit.
Op de weg kwamen we nog wel wat landcruisers met toeristen tegen, maar het verkeer was een groot verschil met de drukte in AA..., ook het aantal bedelaars was op 2 handen te tellen!
In Hosanna hebben we een rondrit gedaan, onze chauffeur kende zelf de plek niet, wat het wel spannend maakte (want waar kom je terecht?!). We hebben de nacht doorgebracht in een hotel in Hosanna.
Zondag 9 november
Vandaag zouden we naar de watervallen van Adjero gaan....gisteren had Kasahun navraag gedaan in Hosanna, want hij wist niet waar het was. Het was ongeveer 65 km vanaf Hosanna...maar hoe goed de weg eruit zou zien wisten we niet, dus zijn we op tijd vertrokken... om 6 uur (!) werd ik gewekt door Kasahun, we hadden eigenlijk pas om 7 uur afgesproken, dus ik baalde hier flink van. Maar goed om half 7 zaten we in de auto opweg naar de watervallen. Toen we bij Hadero aankwamen was het tijd om weer eens te vragen of we goed zaten...het bleek dat we nog ongeveer 7 km van de watervallen af zaten. Dus wij met de landcruiser een landweggetje op waar nooit een auto komt...we zagen het niet zo zitten, omdat het de afgelopen dagen veel had geregend, maar onze chauffeur luisterde nergens naar en uiteindelijk kwamen we, na ruim een half uur in spanning te hebben gezeten, aan bij de watervallen...de locals begeleidden ons naar de plaats waar je het mooiste uitzicht had, nou en mooi was het zeker! Wow...er waren zelfs 3 enorme watervallen! Wat een mooi gezicht!
Na hier een paar foto’s te hebben gemaakt en te hebben genoten van het uitzicht, was het tijd om terug te gaan naar AA, zodat we voor het donker thuis zouden zijn. Na nog geen 3 minuten rijden met de auto, was het al mis....we zaten vast! De auto kwam een stapel keien niet over...de plek waar we hadden gezegd dat Kasahun terug moest gaan of de auto neer moest zetten, zodat we het laatste stuk gingen lopen. Maar Kasahun was heel erg dwars en eigengereid, waardoor we nu vast zaten! Gelukkig waren de locals erg behulpzaam en kwamen we er toch weer uit zonder al te veel problemen. Ik vond het toch wel een beetje eng, want tja we zaten zo’n eind van de bewoonde wereld af en wij waren de eerste auto in tijden die dit weggetje had gereden! Na dit spannende moment kwamen we gelukkig veilig weer op de asfaltweg en konden we terug naar AA.
Het weer was nu beter dan gisteren, dus de weg zag er heel anders uit...er waren mannen met de hand tef aan het oogsten en de vrouwen hadden wasdag...wij als toeristen moesten dat natuurlijk nog wel ff op foto hebben! Dit zie je namelijk niet in AA!
Onderwerg zijn we nog even gestopt bij een rotskerk...wat begroeid was met gras. Van binnen zag de kerk er nog erg mooi uit...hij werd ook nog steeds gebruikt voor diensten. Dat vond ik toch wel erg bijzonder!
Toen we terug waren in AA hebben we het weekend afgesloten met een etentje bij de Greeksnack, dichtbij ons huis.
Maandag 10 november
De een na laatste dag van pa en ma hier in AA...het was eerst de bedoeling dat mam met Diny mee zou lopen, maar dat lukte niet...daarom had ik gezellig nog een dag met pa en ma in AA die we nuttig hebben besteed door een bezoekje te brengen aan het Mother Theresa hospital...waar Diny werkt en waar ik ook nog een paar uur in wil stoppen. Het was weer erg enerverend hoeveel ellende er binnen en buiten de muren lag. Er lagen wel 50 mensen voor de poort te wachten tot een zuster langs kwam om te kijken of ze ziek genoeg zijn om geholpen te worden. Tijdesn de rondleiding waren er een aantal verstandelijk en lichamelijk gehandicapte kinderen die me herkenden van de vorige keer (2 weken geleden)...echt super! Dat had ik niet verwacht! Moet je nagaan hoe weinig zulke kinderen daar beleven dat ze dat onthouden!! Dat deed me toch wel wat!
Toen we bij de kinderafdeling kwamen waar alle kinderen (gezond en gehandicapt doorelkaar) spelen en wachten tot ze worden geaddopteert door een lieve familie, had ik gelijk een vriendje....hij liet me niet meer los tot ik hem toch echt achter moest laten, omdat we de poort weer uitgingen. Echt een schatje!
Nadat we de rondleiding hadden afgerond, was het tijd om weer even te acclimatiseren en tot onszelf te komen, want het is toch wel erg heftig binnen de muren. Daarom gingen we naar de Holy Trinity Cathedral. Wij dachten een rondleiding te kunnen krijgen, maar er bleek een begravenis te zijn, waarschijnlijk van een belangrijk persoon...want het was er zwart van de mensen en auto’s. Hierdoor was er geen gids beschikbaar. We hebben nu een deel van een echte orthodoxe begravenis meegemaakt, wat toch ook wel heel bijzonder was. Het had wel wat weg van de Rooms-Katholieke kerk in Nederland.
Dinsdag 11 november
Vandaag was de laatste dag dat pa en ma in AA waren, dus nog ff van elkaar genieten nu het nog kan!
De afgelopen 9 dagen hadden ze alle projecten gezien, behalve het Jan Meda project...dit viel steeds letterlijk in het water vanwege de regen. Maar gelukkig was het vandaag mooi weer en konden we het project toch nog bezoeken. We hadden wat knuffels meegenomen, die pa en ma hadden gekregen, en na er zelf wat mee te hebben gespeeld (onder het mom van voordoen hoe je met een knuffel omgaat), hebben we de knuffels uitgedeeld. De kinderen vonden het erg leuk en wilden maar al te graag een knuffel hebben...er ontstond gelijk een ruilhandel in knuffels onder de kinderen. De knuffels zijn goed terecht gekomen!
Na het diner was het tijd om afscheid te nemen van pa ne ma...dit ging allemaal heel erg snel. Er was namelijk iemand die pap en mam meenam en erg gehaast was, want ze moesten opschieten! Ik moest nog een kaartje kopen voor Bedilu en mij om het vliegveld binnen te komen, dus was er geen tijd om afscheid te nemen. Toen we het vliegveld binnen kwamen, zag ik pap en mam naar de incheckbalie liepen. Ik kon niet naar ze toe, want er zat een glaswand tussen ons. Gelukkig was er een bewaker die bij de tussendeur stond die ons de kans gaf om nog even te knuffelen en dag te zeggen. Het was erg kort, maar misschien maar goed ook.
Op mn webalbum heb ik wat foto’s laten plaatsen van de afgelopen week en weekend!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
